Geçmişi bugünlere taşımak imkanım olsa taşırdım.
Geleceğin yarattığı korkunun, geçmişin izlerini silmesine izin vermemek için yazıyorum mazinin güzelliklerini.
Bir kişi bile anlasa yeter!
Bu bayram sabahında!
Eski bayramların tadı kalmadı diye, yeni bayramların sihirli yanlarını da inkar edemeyiz.
Hala iyi insanlarımız mevcut.
Yılda bir kez de olsa, yoksulun önüne bir parça et koyan! Yoksulu giydiren.
Balonlarla, faytonlarla yetinen çocukların şımarıklığı olmalıydı bayram.
Ellerinde "açım" yazılı kartonların şehirlerinde, sefaletle çocukluğun buluştuğu ayaklanma değil.
Çocukların hazinesini cep telefonları çaldı desem, teknolojiye düşmanlık etmiş varsayılırım.
Ama kaybolan hoşgörü, yaralı dostluklar, buz gibi komşulukların teknolojiyle ne ilgisi var?
Bayram günlerinde, yüzüne çocukluğunu saklamış büyükleri arıyor insan.
Şimdiki zamanı reddetmeden, geçmişin asaletini etrafına dağıtan.
Zulasında çocuklarla bayramı bölüşmenin sevinci.
Güllerden özür dileyen dikenler gibi.
Bayramlar, iyiliği, güzelliği, barışı ve huzuru anlatmıyorsa... Hala düşmanlığın siyaseti yapılıyorsa üstelik.
İçinde kardeşliği, çocuk sevgisini ve ülke bütünlüğünü barındırmıyorsa.
Ve her geçen bayram biraz daha birbirinden uzaklaşıyorsa insanlar.
Bayramlar da hüzünlü oluyor.
Erişilmesi mümkün olmayan geçmiş zamanları seyrederken, şimdiki zamanın gerçeklerine de bakıyorum.
Her bayram iyi kalpli insanları yağmalamaya yetecek kadar kötü kalpli insanların varlığını da görüyorum.
Onlara "bayram aracısı" diyorlar. "O yüzdendir" diyorum. "Ne kadar aç insan.
O kadar sükseli araç!"
Bayram sabahında bile ölüm ölüm haberleri geliyor. Donup kalıyor analar.
Kendimizi onların yerine koymak gerektiğini düşünsem ne yazar!
Ateşin düştüğü yeri yaktığı yadsınamazken!
Geçmişi bugünlere taşımak imkanım olsa taşırdım.Bayramları da.
Bayramlar bizi eskisi gibi zannediyor ya!
Biz her şeyiz, eski ve yeni olan...
Hiçbir şeyiz belki de.
Ne eskiden ne şimdi...
Alıntı.
Yorum Yazın